Luca Lucchesi, Kyudo en de Geest: “De Weg van de Boog om Jezelf te Kennen”

Over hetzelfde onderwerp:

“Ik zal trillen zonder mijn pijl bijna te richten,/ als de pees van mijn hart niet gespannen is:/ leert de Zen-boogmeester mij/ die U al drieduizend jaar heeft gezien.” Cristina Campo componeerde deze verzen in 1954 en kende Dr. Placido Procesi goed, naar wie de Romeinse Academie is vernoemd. Deze Academie verenigt de ijverige en gereserveerde beoefenaars van de Japanse kunst van kyudo.

De eersten begonnen in 1981 met het beoefenen van de traditionele Weg van de Boog, die nu gehuisvest is in een ‘dojo’ in de omgeving van Nepi. Deze enthousiastelingen hebben deze plank voor plank gebouwd en hebben de naam Waseikan gekregen (de plaats van harmonieuze vrede). De Academie werd geboren uit de wil van Procesi, die in 2005 overleed. Hij behoorde tot de schaarse groep artsen die zich wijdde aan Hippocrates en Minerva, humanistische wetenschappers die niet alleen de analyses maar ook de zielen van de patiënten onderzochten. Het gebeurde in een Rome waar, voordat het toegankelijk en vaak illusoir werd, de kennis van het Oosten werd aangemoedigd door unieke figuren die, nog meer dan de universiteit, werden verwelkomd door het Instituut voor het Midden- en Oost-Europa. Het Verre Oosten van Giuseppe Tucci in Palazzo Brancaccio (een overlevende van die formidabele geleerden, de indoloog Raniero Gnoli, stierf op 5 mei).

Luca Lucchesi , een 62-jarige Romein, behoort samen met zijn jongere broer Giorgio, die voorzitter is, tot de pioniers van de Academie. En hij vertelt over de ‘stichtingsmythe’.

Hoe is jouw kyudoschool ontstaan? Het was in 1979, toen een delegatie meesters uit de stad Kobe naar Rome kwam om een ​​demonstratie te houden. Onder hen was een oudere boogschutter, Junichi Yamamoto, die deelnam aan het rituele pijlenschieten en direct daarna in elkaar zakte onder de tribune waarop hij zat.

Proces. De dokter snelde te hulp en begreep dat de meester een ernstige hartaanval had gehad, maar dat hij de ceremonie niet wilde verstoren. Ze brachten hem naar het ziekenhuis en Procesi hield de hele nacht de wacht bij zijn bed, terwijl de Japanners in een klein kamertje bleven mediteren tot de dageraad, toen de meester overleed. Aan de zoon van Yamamoto, die hem de boog en de laatste twee door de meester afgeschoten pijlen gaf, beloofde Procesi: "We gaan deze bamboeboog planten en er een bos mee laten groeien ." Dat was ook zo. Het hoofd van de delegatie, Osamu Takeuchi, ondersteunde de vooruitgang van onze Academie in de daaropvolgende jaren. We verwijzen naar de afstamming van Kenzo Awa, dezelfde als die van filosoof Eugen Herrigel, auteur van “Zen en Boogschieten”.

Hoeveel van jullie zijn er momenteel? Ongeveer dertig, waarschijnlijk de school met de meeste beoefenaars van de twaalf in Italië . Wij zijn de enigen in Europa met drie afgestudeerden volgens de ‘dan’ van de Japanse nomenclatuur en we hebben studenten van verschillende leeftijden, van twintigjarigen tot de meer gevorderden: de oudste wordt tachtig. Het is januari en er zijn veel vrouwen. Pas na de Tweede Wereldoorlog, toen de Amerikanen Japanse mannen verboden om vechtsporten te beoefenen, werden ze op grond van een keizerlijke concessie tot kyudo toegelaten. De vrouwelijke bijdrage beschermde de

continuïteit van scholen.

Wat is de betekenis van kyudo? Wat stelt dat doel op 28 meter voor? Is degene die de meeste doelpunten scoort beter? Kyudo is een spirituele ervaring, een zoektocht naar de oorspronkelijke aard van de geest. Het is noodzakelijk om de techniek te verwerven, maar je hoeft je er geen zorgen meer over te maken totdat de pijl vanzelf wegschiet. Je richt niet met je ogen maar met je hele lichaam en soms oefenen we met een blinddoek om. Als de mentale vorm correct is, zal de pijl de plaats bereiken waar hij moet zijn.

Doe je mee aan sportwedstrijden? Ja, in het moderne kyudo zijn er wedstrijden. Er wordt niet alleen gekeken naar de behaalde punten, maar ook naar de stijl. De wereldkampioenschappen vinden om de vier jaar plaats: de vorige keer behaalden we geen enkele plaats, maar in 2018 waren we eerste bij de Europeanen en derde achter

Japan en Taiwan.

Wat zoek je in de strik? Kennis van mezelf, wat zich vertaalt in een groter bewustzijn in het dagelijks leven dankzij ademhalingsbeheersing, meditatie en spierontspanning, essentieel bij kyudo. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de schoonheid van het wapen en de kleding. Er zijn ook mensen die het uit sportieve overwegingen doen of als hobby, maar voor mij is het een manier om een ​​traditie te leven. De oneindige weg naar onbereikbare perfectie.

Wat is het verschil met andere vechtsporten? Dat het gebaar compleet is. De pijl komt in het doel terecht. Ik zou het echter liever als een ‘minervale’ kunst definiëren dan als ‘martiale’ kunst, zoals Procesi suggereerde.

Hoe ver staan ​​de Japanners van onze mentaliteit af? Laten we het vijfde boek van de Aeneis opnieuw lezen: op Sicilië, bij de begrafenisspelen ter ere van Anchises, wordt voor de boogschietwedstrijd een duif met een touw aan een paal vastgebonden. De eerste deelnemer raakt de paal, de tweede raakt het touw en breekt het, de derde doorboort de weggevlogen duif; maar de vierde, Koning Acestes, heeft geen doelwit meer en richt zijn pijl naar de hemel, waar de pijl oplicht als een komeet. Aeneas kent hem de overwinning toe, omdat het doelloze schot een superieur effect had. Dit is de traditie

westers. Kyudo maakt haar wakker. En wat veel mensen waarschijnlijk niet weten, is dat een Japanse boogschutter midden op het Forum Romanum heeft geschoten.

WHO? Zijn naam was Tanaka Mazutaro. In 1899 was hij te gast bij archeoloog Giacomo Boni en was hij ook aanwezig bij de ontdekking van de Lapis niger. Er bestaat een foto waarop hij in broek en bretels aan het boogschieten is in de Basiliek van Maxentius. Het zou symbolisch mooi zijn als Daar, op de honderdste sterfdag van Boni, vlogen de pijlen van kyudo opnieuw.

Meer over deze onderwerpen: